Εδώ την Ιστορία τη γράφουν ακόμη οι παρέες..
(Το βιογραφικό των ¨Αργοπόρων¨)

<<Αγόρασα καινούριο τηλεκατευθυνόμενο!>>, <<Βρήκα κάτι καινούριους ξενώνες στα Χανιά, πότε πάμε;>> <<Έλα να δούμε αγγελίες για φουσκωτά!>> <<Πότε θα δοκιμάσουμε τον καινούριο μου χαρταετό;>> ... Τότε και ξαφνικά ένα τηλεφώνημα από τον Παντελή που ξεκινά με τη φράση <<Έλα στο γραφείο γρήγορα, είναι σημαντικό!>> σημαίνει ότι έχει σκεφτεί κάτι που θα σε βγάλει για τα καλά από τη ρουτίνα. Για το Δημοσθένη πάλι, οτιδήποτε δεν έχουμε σημαντικό λόγο να το αποφύγουμε, αξίζει να το δοκιμάσουμε. Ο συνδυασμός των παραπάνω κοσμοθεωριών -επιβλαβής συνδυασμός για τους γύρω, η αλήθεια να λέγεται, γέννησε τους <<Αργοπόρους>>.

Μέσα Φλεβάρη του 2003. Στο μουντό αέρα του Ηρακλείου ακούγονται κάποια σποτάκια με άρωμα άλλης εποχής: Πόλεμοι, Κατακτητές, Επανάσταση, Τούρκοι, Κατακτητές, Χάνδακας. Κι ο δούκας Φραντζέσκο ψάχνει υπερασπιστές για το Μεγάλο Κάστρο.
-Πάμε; Θα μάθουμε την Ιστορία της πόλης, θα περάσουμε καλά! Το ΄χω ξανακάνει στο Ρέθυμνο παλιά. Χρειαζόμαστε μόνο κόσμο και καλή οργάνωση! Μετά θα πάμε για ρακές! (*Χτύπημα ευαίσθητης χορδής).
Ο <<καπετάν Μιχάλης>>, τα βιβλία του Σπανάκη, <<Ο χάνδακας και Τα Τείχη Του>> και οι εκδόσεις της Βικελαίας  αντικατέστησαν τη βόλτα, την εφημερίδα και το τηλεκοντρόλ για καμιά δυο βδομάδες, παράπλευρες ωφέλειες μιας ιστορίας πιο σημαντικής απ' ότι νομίζαμε τότε. Ούτε στο πτυχίο μας τόσο διάβασμα!
Εκείνο το πρωί από τη 12μελή ελπιδοφόρα και ενθουσιώδη ομάδα έδωσαν το παρόν στα <<Ακτάρικα>> ο Δημοσθένης, ο Παντελής και - μάλλον με το ζόρι - η Μαρία και ο Γιώργος. Στην πορεία του παιχνιδιού οι τέσσερις γίνανε δύο, τα ακατάλληλα ρούχα βαρύνανε υπερβολικά, η κούραση από το ασταμάτητο τρέξιμο μαζεύτηκε και το απόγευμα η διμελής πλέον ομάδα κατέρρευσε. Ήμασταν τότε κοντά στους πρώτους, ψάχνοντας στο Καπετανάκειο για το <<ΕΔΑΦΟΣ ΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΓΕΡΟ ΣΑΝ ΤΗ ΚΙΜΩΛΙΑ>> του 14ου Γρίφου. Την ώρα που στο γνωστό στέκι απέναντι από τη Λότζια τρώγαμε το γύρο της παρηγοριάς, παρακολουθούσαμε την απονομή του επάθλου στην πρώτη ομάδα κάνοντας όνειρα.
1η Ειρωνεία της τύχης: Οι ενισχύσεις που περιμέναμε από το πρωί έφτασαν τότε!
2η Ειρωνεία της τύχης: Το 14ο γρίφο τον βρήκε ο Παντελής - ξεκούραστος πια - το άλλο πρωί μέσα από το αυτοκίνητο. Κάπως έτσι πάντως μπήκαν οι βάσεις γι' αυτό που λέμε σήμερα <<τα παιδιά από το κυνήγι>>, την παρέα των Αργοπόρων.

Στο δεύτερο παιχνίδι η ομάδα απέκτησε το βασικό της κορμό. Η Μαρίνα, ο Κώστας, ο Χάρης, ο Μάνος, οι δύο Μαρίες (έγκυες κάθε χρονιά εναλλάξ!) και ο Νίκος με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα συμπλήρωσαν τον πρώτο σταθερό πυρήνα από τότε. Την ημέρα του κυνηγιού είμαστε κατά το δυνατόν. διαβασμένοι, με κέφι για παιχνίδι και αισιοδοξία. Τις προηγούμενες μέρες έχουμε <<σκανάρει>> την πόλη από το λιμάνι ως τη Φορτέτσα. Το εφημεριδάκι του Ροδολάνου αναλύθηκε λέξη προς λέξη. Το τρέξιμο αδιάκοπο όλη την ημέρα. Με το Χάρη φτάνουμε μέχρι τις πηγές του Αλμυρού και το Γάζι. Ο Κώστας πάει περπατώντας στην άκρη του μόλου για να διαπιστώσει ότι βρίσκεται στη λάθος πλευρά του λιμανιού! Το σούρουπο μας βρίσκει κοντά στην κορυφή. Ένας γρίφος γνώσης (Τεκές των Τοξοτών) λίγο πριν το τέλος δίνει το τελειωτικό χτύπημα στέλνοντας στον τερματισμό τους - εξ αντικειμένου γνώστες του θέματος - ξεναγούς. Στον καφέ της . παρηγοριάς διαπιστώνουμε κατ' αρχήν την ανάγκη ενίσχυσης και την έλλειψη ενός αρχηγείου στο κρίσιμο σημείο, καθώς κι αυτό που θα μας χαρακτήριζε τα επόμενα χρόνια: <<Φτάσαμε στο Παρά Πέντε!>>. Λέτε να το <<σηκώσουμε>> ποτέ;

Η φιλοσοφία του παιχνιδιού άλλαξε δραστικά στο τρίτο παιχνίδι. Ο επιθεωρητής <<Τι>> ξέφυγε από τη φιλοσοφία του Ροδολάνου και του Τοσκαρίνι. Μαζί ξέφυγαν και οι <<Αργοπόροι>> που άρχισαν να βλέπουν (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!!) τον τερματισμό. Το παιχνίδι ξεκινά (ξανά) με αισιοδοξία και τα σημάδια είναι θετικά από την αρχή. Είμαστε ανάμεσα στους πρώτους. Το τρέξιμο ατέλειωτο από τη βιομηχανική στο Γιόφυρο κι από τον Κατσαμπά στο ΙΤΕ. Βρεθήκαμε αντί για ΚΑΠΗ να ψάχνουμε τις ψυχιατρικές κλινικές. Κινδυνέψαμε με διάσπαση (!) διαφωνώντας για το αν μπορεί να μπει γρίφος τόσο μακριά όσο το Ραντάρ. Βρήκαμε με φακό τη λύση έξω από το Ι.Τ.Ε. όταν κάποιος σκέφτηκε <<δε γίνεται ρε παιδιά να στείλουνε τόσο κόσμο να περάσει από τους security στην είσοδο! Πήραμε πρώτοι τον τελικό γρίφο. Οι σκηνές που ακολούθησαν δε θα ξεχαστούν ποτέ. Ούτε από μας ούτε από τους θαμώνες των καφετεριών που τους. συλλάβαμε ψάχνοντας τον <<ΤΙ>>. (Θα ήθελα να έχω σε βίντεο τον κύριο με την καμπαρντίνα στο πατάρι του <<LivingRoom>> όταν τον πλησίασε ο Παντελής με χειροπέδες και τον ρώτησε αγριεμένος <<είσαι στο Παιχνίδι;>>).
Οι μαθηματικοί της παρέας ανάλαβαν να μας οδηγήσουν στο σωστό άνθρωπο. <<Έχουμε τη μια συντεταγμένη, ξεκινήστε από Αστόρια, προς Άγιο Μηνά, προσοχή στην Πατρίδα!>> <<Έχουμε και την άλλη, φύγαμε!>>. Η άφιξη στο καφενεδάκι δίπλα στην εφημερίδα συγκρίνεται άνετα με την προσγείωση  της Ντίβερς πάνω στο εμπόδιο (όταν έστειλε την Πατουλίδου στο βάθρο): Τα <<μολύβια>> συλλαμβάνουν τον επιθεωρητή μπροστά στα μάτια του Παντελή και του Δημοσθένη. Τη χαριστική βολή τη δίνει ο ίδιος ο. αιχμάλωτος. <<Ρε παιδιά, πέρασαν οι δικοί σας αλλά δε μου μίλησαν.>>

Τέταρτο παιχνίδι. Φτού κι απ΄ την αρχή! Διάβασμα, προετοιμασία, οργάνωση. Μέσα στο αυτοκίνητο - αρχηγείο που έχουμε παρκάρει από την προηγούμενη στα λιοντάρια βρίσκεται σχεδόν ότι χρειάζεται για ένα γάμο (του Κατερινιού ή άλλο): Στέφανα, βέρες, κουστούμι, νυφικό, λύρα, ρόδι, μέλι, καρύδια, μπομπονιέρες και μια μπάλα μπάσκετ (άσχετο, αλλά δεν ξέρεις τι γίνεται). Η ομάδα ενισχύεται  από το Γιώργο, τη Λένα, το Μαέστρο. (ξεχνώ κανένα;) Η αρχή του κυνηγιού καλή όπως πάντα.
Δε θα ξεχάσουμε τον τροχονόμο που στο πιο κρίσιμο σημείο. τσίμπησε τους παλαίμαχους χωρίς χαρτιά να οδηγούν στον Καρτερό. (Μη ρωτάτε, δεν υπήρχε γρίφος εκεί). <<θα σας αφήσω μόνο αν μου εξηγήσετε πως παίζεται το παιχνίδι>> η ετυμηγορία του. Την κωμικοτραγική συνέχεια αδικεί η έλλειψη κάμερας, πάντως την κλήση τη γλιτώσαμε.  
Η μέρα πέρασε με τις περισσότερες δοκιμασίες από κάθε άλλη φορά: Σκοποβολή, χορός, θέατρο. Πολυτάλαντοι εμείς, είμαστε και πάλι στους έξι που παίρνουν τον τελευταίο γρίφο. Οι μαθηματικοί μας οδηγούν γρήγορα στο <<Ενετικό>>. Ο μαέστρος ντυμένος γαμπρός είναι stand by ντυμένος γαμπρός. Ξέρουμε ότι παίζουμε με τα δευτερόλεπτα. Παρασυρμένοι από το προηγούμενο παιχνίδι ψάχνουμε κάποιο με χαρακτηριστικό γνώρισμα. Για άλλη μια χρονιά η μισή ομάδα παρακολουθεί τον τερματισμό χωρίς να τον πανηγυρίσει! Η Λένα μένει στην (άγραφη) ιστορία του κυνηγιού σαν εκείνη που έβρισε τον αντίπαλο-νικητή-γαμπρό αδελφό της μπροστά σε τόσο κόσμο όταν εκείνος πήρε τη νύφη μέσα από τα χέρια μας.

Πέμπτο κυνήγι. Φέτος ή ποτέ! Το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει. Οι bookmakers μας δίνουν σαν φαβορί. Η ομάδα ενισχύεται σημαντικά από τον Νίκο, τη Μαίρη, τη Νατάσσα, τον Κώστα, τον Μιχάλη και τους Γιώργηδες. Επιτέλους έχουμε αρχηγείο χωρίς ρόδες κι ευχαριστούμε γι'  αυτό το καφέ <<Σαμαριά>>. (Αλήθεια, που πήγε φέτος;).
Ο Δημοσθένης, αρχηγός άλλοτε, φέτος συμμετέχει νοερά από τη Χάλκη. Η εταιρία κινητής τηλεφωνίας που είδε το λογαριασμό του να εκτοξεύεται τον ευχαριστεί γι αυτό. Οι μαθητές του που τον είδαν να περιφέρεται στην προβλήτα και να φωνάζει κάτι σαν Βιγκούρους και να μιλάει για αεροδρόμια που το νησί δεν είχε, για το υπόλοιπο της χρονιάς δεν τον πλησίαζαν  και πολύ και φρόντιζαν να μην τον νευριάζουν.
Το παιχνίδι ξεκίνησε πάρα πολύ καλά για την ομάδα μας και μετά τους πρώτους γρίφους ήμασταν σταθερά στην πρώτη θέση. Μάλιστα φτάσαμε πρώτοι στον 13ο γρίφο και η δεύτερη ομάδα ήταν ακόμα στον 11ο. Στον γρίφο αυτό κολλήσαμε υπερβολικά πολύ. Ψάχναμε δύο ώρες και μερικοί από εμάς είχαν αρχίσει να χάνουν το κουράγιο αλλά κυρίως τις δυνάμεις τους. Στον τελευταίο γρίφο μπήκαμε 20οι περίπου αλλά με περίσσια όρεξη. Αρχίσαμε να ψάχνουμε και να σκάβουμε παντού. Στον Άγιο Τίτο, σε πλατείες, άλλοι με τα χέρια, άλλοι με κασμάδες .
Το τέλος του παιχνιδιού μας βρήκε στη γνωστή κατάσταση πανικού. Ο Κώστας με το Μιχάλη βρήκανε το θησαυρό στο πάρκο του Γεωργιάδη κάτω από τη μύτη της προτομής του δημάρχου Γεωργιάδη. Οι υπόλοιποι ακούγοντας τα βεγγαλικά έβριζαν την τύχη μας που άλλη μια φορά μείναμε με τη χαρά. Αυτή τη φορά όμως...
Βλέπω σκυμμένα κεφάλια και δεν είναι Αργοπόρων. Σφύριξε! Πρωταθλητές οι Αργοπόροι! Ο δήμαρχος θα το δώσει στον Κώστα! Να ο Κωστής ανεβαίνει. Παίρνει μετάλλιο από το δήμαρχο και κάτι ακόμη. Τώρα είναι η ώρα! Ο Κωστής σηκώνει το έπαθλο του κυνηγιού στον ουρανό της Λισαβ... συγγνώμη του Ηρακλείου! (Το παρόν εδάφιο ακούγεται με φωνή Χελάκη και υπόκρουση Ζορμπά!)